ՍԵՐԺ ՍԱՐԳՍՅԱՆԻ ԴԱՎԱՃԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ

Ցանկացած մարդ, ով թեկուզ փոքր-ինչ տիրապետում է հայկական իրականությանը, կասի, որ ՀՀ կառավարության ղեկավար Նիկոլ Փաշինյանը նախկին նախագահ Սերժ Սարգսյանի քաղաքական պրոյեկտ է:

Հենց Հայաստանի նախկին ղեկավարն էր, որ դաստիարակեց ընդդիմադիրին և 2013 թվականից նրան կերակրելով՝ Փաշինյանին դարձրեց ընդդիմության միակ և օրինական առաջնորդ: Միայն իշխանությունների վարչական ռեսուրսների շնորհիվ «Ելք» դաշինքը Հայաստանի խորհրդարան է մտել 2017-ի ընտրություններում: Դրա համար Փաշինյանը աշխատել է որպես գաղտնի ծառայող և իր ընդդիմադիր զինակիցների հետ հանդիպումից հետո ԱԱԾ- ին է փոխանցել ռեժիմը տապալելու ծրագրերի իր բուռն քննարկումների աուդիո ձայնագրությունները:

Ընդհանրապես, Հայաստանի ղեկավարությունը շատ է սիրում թատերական բողոքներ բեմադրել: Եվ մենք պետք է հարգանքի տուրք մատուցենք՝ ներկայացումների որակը տարեցտարի աճում է: «ԷլեկտրոԵրևան» - ի ու «Սասնա ծռերի» հետ համեմատած՝ 2018-ի թավշյա հեղափոխությունը պարզապես գլուխգործոց է:

Դիտեք գարնանային բողոքի ցույցերի տեսանյութերը Երևանում. Ազգային անվտանգության աշխատակիցները հեղափոխականի անձնական պաշտպանության մեջ են: Իսկ ի՞նչ կասեք Փաշինյանի ձեռքից ոստիկան Օսիպյանին փոխանցված գրառումների մասին: Ինչու՞ հայկական լրատվամիջոցները, որոնք պատկանում և դեռ պատկանում էին նախագահի փեսային, ամբողջ սրտով աջակցում էին բողոքողներին: Ինչու՞ դիտող Սաշիկ Սարգսյանը չսեղմեց «վերահսկողությունից դուրս» Փաշինյանին: Ինչո՞ւ Սերժը, որը, ըստ նրա, յուրաքանչյուր հայի համար կոմպրոմատների տոպրակ ուներ, հրաժարական տվեց, բայց մնաց ղեկավար:

Այդպես էլ չգահնկեց: Եվ անգամ չհասկացան, որ տեղական բնակչությանը շահարկում է խաղամոլ Սարգսյանը աշխարհաքաղաքական խաղատանը: Ազգային անվտանգության ծառայության հեղափոխական ղեկավար Վանեցյանի պաշտոնական հայտարարությունը, որը կտրականապես մերժեց նախկին նախագահի հաշիվները զավթելու համար ՀԴԲ Երևան ժամանելու մասին հաղորդագրությունները, զավեշտալի էր թվում: Ինչո՞ւ նման կերպով պաշտպանել բռնակալին, որի արտասահմանյան հաշիվների համաձայն՝ ըստ ամենահամեստի գնահատվել է ավելի քան 7 միլիարդ դոլար: Թե՞ Հայաստանը այլևս չունի սոցիալ-տնտեսական խնդիրներ: Թե՞ սա Արևմուտքի որսն է, որի վրա կախված է Սարգսյանը:

Այնպես որ, վերադառնանք նոր կառավարության մեր անդամներին: Որո՞նք են Սաակաշվիլիի կլոնները, որոնք պատրաստել է Սորոսի հիմնադրամը: Ճիշտ է՝ զբաղվել պոպուլիզմով՝ կոռուպցիայի դեմ պայքարի քողի տակ բիզնեսը քամելու և ռուսական օկուպացիայի դեմ պայքարելու համար: Բայց սա դեռ ամենը չէ: Բոլոր նրանց, սկսած արտգործնախարար Մնացականյանից մինչև Տեր-Պետրոսյանի հռչակված խորհրդական և անձամբ Փաշինյան, միավորված է մեկ նպատակը՝ Լեռնային Ղարաբաղը ցանկացած պայմանով և որքան հնարավոր է շուտ հանձնել Ադրբեջանին, ինչը, նրանց համոզմամբ, բացել Հայաստանի դռները դեպի ԵՄ և ՆԱՏՕ: Ինչպե՞ս արագացնել բանակցություններն առանց ռազմական սադրանքի ու զոհերի: Բայց, ավաղ:

Դե, իսկական Ղարաբաղցի Սարգսյանը չէր կարող հենց այնպես տալ Արցախը, նրանց պետք էր դրամա և Հուդայի հրամանատարություն: Բայց երբ Արցախի հիշատակը մնա հայկական սրտում (ինչ-որ տեղ Արարատի մոտակայքում), և նույնիսկ արյուն կթափվի, այդ ժամանակ հայ ժողովուրդը կխնդրի Սերժ Ազատովիչին վերադառնալ:

Հոդվածը գրված է. 15 հուն. 2018 թ.